به نام خدا

این کتابی که میخوام معرفی کنم اسمش خاک های نرم کوشک هستش که تا به حال چند خاطره از آن را نوشته ام و در آینده باز هم خواهم نوشت امیدوارم خوشتون اومده باشه و از کتاب هم خوشتون بیاد.

این کتاب پر تیتراژ ترین کتاب دفاع مقدس هستش و خاطرات و نوشته ها جمع آوری شده توست سعید عاکف هستش.

 سال هزار و سیصد و چهل و هفت بود. روزهای اول ازدواج، شرینی خاص خودش را داشت. هر چه بیشتر از زندگی مشترکمان گذشت، با اخلاق و روحیه او بیشتر آشنا می شدم. کم کم می فهمیدم چرا با من ازدواج کرده؛ پدرم روحانی بود و او هم دنبال یک خانواده مذهبی می گشته است.

آن وقتها توی روستا کشاورزی می کرد. خودش زمین نداشت، حتی یک متر. همه اش برای این و آن کار می کرد. به همان نانی که از زحمتکشی در می آورد قانع بود و خیلی هم راضی.
همان اول ازدواج رساله حضرت امام را داشت. رساله اش هم با رساله های دیگری که دیده بودم، فرق می کرد؛ عکس خود امام روی جلد آن بود، اگر می گرفتند، مجازات سنگینی داشت.
پدرم چند تایی از کتابهای امام را داشت. آنها را می داد به افراد مطمئن که بخوانند. کارهای دیگری هم تو خط انقلاب می کرد. انگار اینها را خدا ساخته بود برای عبدالحسین.
شبها که می آمد خانه، پدرم براش رساله می خواند و از کتابهای دیگر امام می گفت. یعنی حالت کلاس درس بود. همینها گویی خستگی یک روز کار را از تن او بیرون می کرد وقتی گوش می داد توی نگاهش ذوق و شوق موج می زد.

خیلی زود افتاد در خط مبارزه. حسابی هم بی پروا بود. برای این طور چیزها، سر از پا نمی شناخت. یک بار یک روحانی آمده بود روستای ما. توی مسجد سخرانی کرد علیه رژیم. شب، عبدالحسین آوردش خانه خودمان. سابقه این جور کارهاش بعدها بیشتر هم شد.
شاید بیراه نباشد اگر بگویم اصل مبارزه اش از موقعی شروع شد که صحبت تقسیم اراضی پیش آمد.

یک بار خاطره‌ای برام تعریف کرد از دوران سربازی‌اش، خاطره‌ای تلخ و شیرین که منشأآن روحیة الهی خودش بود. می‌گفت: اول سربازی که اعزام شدیم، رفتیم «صفر- چهار» بیرجند. بعد از تمام شدن دورة آموزش نظامی، صحبت تقسیم و این حرف‌ها پیش آمد. یک روز تمام سربازها را به خط کردند، تو میدان صبحگاه.

هنوز کار تقسیم شروع نشده بود که فرمانده پادگان خودش آمد مابین بچه‌ها. قدمها را آهسته برمی‌داشت و با طمأنینه. به قیافه‌ها با دقت نگاه می‌کرد و می‌آمد جلو. تو یکی از ستون‌ها یکدفعه ایستاد. به صورت سربازی خیره شد. سر تا پای اندامش را قشنگ نگاه کرد. آمرانه گفت: بیرون.

همین طور دو- سه نفر دیگر را هم انتخاب کرد. من قد بلندی داشتم و به قول بچه‌ها هیکل ورزیده و در عوض قیافة روستایی و مظلومی داشتم.

فرماندة پادگان هنوز لابه‌لای بچه‌ها می‌گشت و می‌آمد جلو. نزدیک من یکهو ایستاد. سعی کردم خونسرد باشم. تو چهره‌ام دقیق شد و بعد هم، از آن نگاه‌های سرتاپایی کرد و گفت: توأم برو بیرون.

یکی آهسته از پشت سرم گفت: خوش بحالت!

ادامه مطلب را بخوانید ادامه دارد